Ik twijfel
Er is toch niets mis met mijn ring? Ik balde mijn vuisten, plotseling onzeker over wat ik al 40 jaar droeg. Het eens zo geruststellende gewicht aan mijn vinger leek opeens vreemd. Ik werd overspoeld door golven van verwarring terwijl ik wachtte op een verklaring die nooit kwam. De terughoudendheid van de juwelier tastte mijn zelfvertrouwen aan en zette alles wat ik dacht te weten op losse schroeven.
Twijfel kroop naar binnen
Een pleidooi voor normaliteit
“Kun je het opruimen?” Vroeg ik, in de hoop de ongemakkelijke pauze te doorbreken. De juwelier schudde zijn hoofd en beet op zijn lip terwijl hij nadacht over wat hij moest zeggen. Hij had een bezorgde uitdrukking, verscheurd tussen professionele verantwoordelijkheid en iets persoonlijkers. Ik wilde alleen maar dat er een einde kwam aan de ellende en dat ik weer verder kon met mijn eentonige taak. Maar we leken geen routine te volgen.
Een pleidooi voor normaliteit
